Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018
Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018
Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018
Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018
Ο δρόμος της προόδου
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα «Καθημερινή»
Η συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο στις 15.1.2018 σχετικά με την εφαρμογή του ευρωπαϊκού κανονισμού 2015/839 περί ειδικών μέτρων για την Ελλάδα αποκάλυψε άγνωστες πτυχές της δημοσιονομικής μας πορείας. Ο παραπάνω Κανονισμός, που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2015, αύξησε τη ροή ενωσιακών χρηματοδοτήσεων προς την Ελλάδα κατ’ εξαίρεση από όσα ισχύουν για όλα τα άλλα κράτη-μέλη της Ένωσης, προκειμένου η τελευταία να συμβάλει περισσότερο στην αντιμετώπιση της πρωτοφανούς ελληνικής κρίσης. Όπως παραδέχεται το υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης στο σχετικό από 12.1.2018 ενημερωτικό έγγραφό του, τούτο είχε ως συνέπεια την αύξηση της ρευστότητας την περίοδο 2015-16 κατά περίπου 1,5 δις ευρώ, με ισόποση ενίσχυση των δημοσίων εσόδων στο διάστημα αυτό.
Με άλλες λέξεις, τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που επιτυγχάνονται οφείλονται κατά ένα μέρος (πέρα από την υπερφορολόγηση) σε έκτακτες ευρωπαϊκές ενισχύσεις, προκειμένου να βοηθηθεί η Ελλάδα να ξεπεράσει τις οδυνηρές επιπτώσεις της Βαρουφακειάδας του πρώτου εξαμήνου του 2015. Και βέβαια τούτο ήταν μόνο ένα μικρό μέρος του συνολικού καθαρού οφέλους από τη συμμετοχή μας στην Ένωση. Ενδεικτικά το 2016 η συνολική χρηματοδότηση από τα ενωσιακά ταμεία προς την Ελλάδα έφθασε τα 5,85 δις ευρώ, έναντι ελληνικής συνεισφοράς μόλις 1,73 δις, δηλαδή έχουμε καθαρή εισροή πόρων 4,12 δις ή 2,4% του ΑΕΠ, ενώ το 2014 το αντίστοιχο ποσό είχε ξεπεράσει τα 5 δις, προσεγγίζοντας το 3% του ΑΕΠ.
Ωστόσο η πραγματικότητα αυτή δεν φαίνεται να γίνεται αντιληπτή από την ελληνική κοινή γνώμη, η οποία, αν πιστέψουμε τα στοιχεία του τελευταίου ευρωβαρόμετρου του φθινοπώρου 2017, είναι η πιο ευρωσκεπτικιστική μεταξύ όλων των κρατών-μελών της Ένωσης. Μόλις το 23% των ερωτώμενων απαντά ότι εμπιστεύεται την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ το 74% δεν την εμπιστεύεται (στη δεύτερη θέση κατατάσσεται το Ηνωμένο Βασίλειο, με 29% εμπιστοσύνη και 59% δυσπιστία). Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Βουλγαρία η εικόνα είναι σχεδόν αντίστροφη, αφού η εμπιστοσύνη προς την Ένωση ανέρχεται σε 57% και η δυσπιστία σε 29%, ενώ το καθαρό όφελος των γειτόνων από τις δοσοληψίες τους με τα ευρωπαϊκά ταμεία το 2016 (εισροές μείον εκροές) ήταν κάτω από 1,9 δις ευρώ, δηλ. λιγότερα από τα μισά της Ελλάδας.
Πέρα από τα όποια ελλείμματα ενημέρωσης, ο ελληνικός ευρωσκεπτικισμός οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι η χώρα μας δοκιμάστηκε με τον πιο σκληρό τρόπο την τελευταία δεκαετία, χάνοντας περίπου το ένα τέταρτο του εθνικού της εισοδήματος, εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και αντίστοιχο αριθμό νέων που μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Όλα αυτά χρεώνονται σε κάποιο βαθμό στη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς άλλωστε στον εγχώριο πολιτικό λόγο ανέκαθεν ευδοκιμούσαν ξενοφοβικές θεωρίες συνωμοσίας. Η αλήθεια όμως είναι ότι για την ελληνική κρίση ευθύνεται κυρίως η σταδιακή και σχεδόν ανεπαίσθητη απώλεια του παραγωγικού μοντέλου της χώρας τις προηγούμενες δεκαετίες και η αποτυχία των εγχώριων πολιτικών και οικονομικών ελίτ να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν τη μετάβαση από μια οικονομία εντάσεως εργασίας σε μια οικονομία εντάσεως κεφαλαίου και τεχνολογίας, μέσα στο πλαίσιο ενός ολοένα εντεινόμενου παγκόσμιου ανταγωνισμού.
Η αλήθεια ακόμη είναι ότι η συμμετοχή μας στην πρώτη ταχύτητα της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να ανατραπεί παρά μόνο με τεράστιο οικονομικό και εθνικό κόστος. Ο δρόμος της προόδου για ολόκληρη την Ευρώπη δεν είναι η επάνοδος στα παρωχημένα πια εθνικά οχυρά του παρελθόντος, αλλά η προώθηση της ενοποιητικής διαδικασίας, με άρση των ανισορροπιών και των δυσλειτουργιών οι οποίες υφίστανται στο σημερινό ενωσιακό οικοδόμημα και γίνονται πια ευρέως αντιληπτές, όπως καταδεικνύουν οι πρόσφατες μεταρρυθμιστικές προτάσεις Μακρόν, Γιουνκέρ κ.ά. Και ο δρόμος της προόδου για την Ελλάδα, μέσα στο πλαίσιο αυτό, είναι η αποδόμηση του πελατειακού συστήματος και η αναδόμηση του κράτους, με ένα πιο ολιγόλογο και σαφέστερο νομοθετικό πλαίσιο, μια πιο επαγγελματική και περισσότερο αξιολογούμενη από τους χρήστες των δημοσίων υπηρεσιών δημόσια διοίκηση και με ταχύτερη και πιο ανεξάρτητη απονομή δικαιοσύνης. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εκμεταλλευθούμε τις ευκαιρίες που μας παρέχει η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να αναπτυχθούμε δυναμικά, βγαίνοντας από το σημερινό τέλμα.
Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2018
Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2018
Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου για την βελτίωση της νομοθεσίας της ΕE για τη διεθνή δικαιοδοσία αναγνώρισης και εκτέλεσης δικαστικών αποφάσεων σε γαμικές διαφορές, διαφορές γονικής μέριμνας
Η αύξηση του αριθμού των ζευγαριών διαφορετικών εθνικοτήτων καθιστά
αναγκαία την βελτίωση και αποσαφήνιση της νομοθεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για
τη διεθνή δικαιοδοσία, για την αναγνώριση και εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων σε
γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας και για τη διεθνή απαγωγή
παιδιών.
Πρέπει να δοθεί ένα τέλος στην ανασφάλεια δικαίου, καθώς και σε περιττές καθυστερήσεις σχετικών υποθέσεων, που επηρεάζουν αρνητικά τις εμπλεκόμενες οικογένειες. Πρέπει να δίδεται έμφαση στη προστασία του συμφέροντος των παιδιών, συμπεριλαμβανομένων και των προσφύγων. Είναι επίσης αναγκαία η εξειδικευμένη κατάρτιση των δικαστών και η ενίσχυση του επικουρικού θεσμού της διαμεσολάβησης. Χρειαζόμαστε ακόμη συγκέντρωση της δικαιοδοσίας για τις διεθνείς απαγωγές παιδιών σε εξειδικευμένα δικαστήρια και εξορθολογισμό των λόγων τυχόν άρνησης εκτέλεσης σχετικών αλλοδαπών αποφάσεων.
Με βάση τις παραμέτρους αυτές συμφωνώ με την έκθεση του ευρωβουλευτή κ. Zwiefka, που συζητούμε σήμερα και θα την υπερψηφίσω.
Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018
Ομιλία του Κώστα Χρυσόγονου στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου για την χρηματοδοτική ενίσχυση της Ελλάδας
Η Ελλάδα είναι το κράτος/μέλος της Ένωσης που δοκιμάστηκε την τελευταία δεκαετία χειρότερα απ' όλα τ' άλλα. Χάνοντας περίπου το 1/4 του εθνικού της εισοδήματος και εκατοντάδες χιλιάδες νέους οι οποίοι μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Το περίπου 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ που χορηγήθηκε μέσω του κανονισμού της ΕΕ 2015/1839 καθ' υπέρβαση όσων ισχύουν για τα άλλα κράτη/μέλη της Ένωσης αποτέλεσε μία πολύ ευπρόσδεκτη ενίσχυση σε μία πολύ δύσκολη στιγμή για τη χώρα μου.
Αυτό όμως δυστυχώς δεν αρκεί και βέβαια βελτιώθηκαν τα δημοσιονομικά αποτελέσματα της Ελλάδας και υπερκαλύφθηκαν οι στόχοι που είχαν τεθεί εν μέρει και χάριν στη ροή αυτή των χρηματοδοτήσεων. Εκείνο που χρειάζεται όμως για το μέλλον είναι να μειωθούν οι απαιτήσεις πρωτογενών πλεονασμάτων έναντι της Ελλάδας από το υπέρογκο 3,5% στο όριο τουλάχιστον του 2% προκειμένου να μπορέσει να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη η οποία θα φέρει θέσεις εργασίας για να επιτρέψει στην ελληνική κοινωνία να ισορροπήσει.
Αυτό όμως δυστυχώς δεν αρκεί και βέβαια βελτιώθηκαν τα δημοσιονομικά αποτελέσματα της Ελλάδας και υπερκαλύφθηκαν οι στόχοι που είχαν τεθεί εν μέρει και χάριν στη ροή αυτή των χρηματοδοτήσεων. Εκείνο που χρειάζεται όμως για το μέλλον είναι να μειωθούν οι απαιτήσεις πρωτογενών πλεονασμάτων έναντι της Ελλάδας από το υπέρογκο 3,5% στο όριο τουλάχιστον του 2% προκειμένου να μπορέσει να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη η οποία θα φέρει θέσεις εργασίας για να επιτρέψει στην ελληνική κοινωνία να ισορροπήσει.
Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018
Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018
Ο Βασιλιάς είναι γυμνός
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο Liberal.gr
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έχει καταγράψει το τελευταίο χρονικό διάστημα δύο ιστορικά ρεκόρ. Πρώτο, ο Αλέξης Τσίπρας έχει γίνει ήδη ο μακροβιότερος πρωθυπουργός αφότου η Ελλάδα εισήλθε στην εποχή των μνημονίων, με περισσότερους από 34 μήνες θητείας (έναντι 31 του Αντώνη Σαμαρά και 25 του Γιώργου Παπανδρέου). Δεύτερο, η μικρή πλειοψηφία των 153 βουλευτών έχει παραμείνει συμπαγής επί μια διετία και πλέον, από τον Νοέμβριο του 2015 (οπότε καταγράφηκαν οι απώλειες Παναγούλη-Νικολόπουλου) έως σήμερα. Από δημοσκοπική άποψη εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από μια απότομη πτώση από τα τέλη του 2015 έως το 2016, εμφανίζεται σε όλες τις μετρήσεις να έχει σταθεροποιηθεί και μάλιστα με ελαφρά τάση ανόδου. Τα σχετικά ευρήματα αφήνουν να εννοηθεί ότι, εάν γινόταν αύριο εκλογές, θα κατελάμβανε πολύ άνετα την δεύτερη θέση, με ποσοστό σημαντικά ανώτερο του 20%, δηλ. θα παρέμενε διεκδικητής της εξουσίας για το μέλλον.
Όλα αυτά εξηγούνται από το γεγονός ότι, ενώ από το 2009 έως το 2013 η χώρα είχε βρεθεί σε οικονομική περιδίνηση, στο ΑΕΠ, την απασχόληση κ.λπ., από το 2014 έχει ισορροπήσει, αν και σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Η προηγούμενη συγκυβέρνηση (Σαμαρά-Βενιζέλου) δεν πρόλαβε να επωφεληθεί πολιτικά από το τέλος της κάθετης πτώσης, αλλά η παρούσα το καρπώνεται. Η ανεργία σταδιακά μειώνεται, έστω και με την ευρεία εισαγωγή μορφών μερικής εργασίας με χαμηλούς μισθούς. Το ΑΕΠ έχει σταθεροποιηθεί, ενώ αναμένεται να καταγράψει και μια αναιμική αύξηση το 2017. Γενικότερα η κοινωνία αρχίζει να «εθίζεται» στο τετελεσμένο πια γεγονός της φτωχοποίησής της. Τούτο συνδυάζεται με το ότι, μέσω κοινωνικών μερισμάτων και άλλων ισχνών βοηθημάτων, γίνεται μια αναδιανομή που επιτρέπει στους πολυπληθείς συμπολίτες μας οι οποίοι βρίσκονται σε πλήρη ένδεια να επιβιώνουν και έτσι επιτυγχάνεται μια φαινομενική κοινωνική ηρεμία (οι εποχές των συνεχών απεργιών, των μαζικών συναθροίσεων κλπ. ανήκουν ήδη στο παρελθόν).
Ωστόσο η επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος εξουσίας στη δεκαετία του 2020 δεν είναι καθόλου διασφαλισμένη. Η διόγκωση της εκλογικής του επιρροής στηρίχθηκε, πέρα από το επικοινωνιακό χάρισμα του προέδρου του, στην εκμετάλλευση της λαϊκής δυσαρέσκειας για τις πολιτικές λιτότητας, μέσω μιας εξαιρετικά επιθετικής ρητορικής απέναντι στα άλλα κόμματα και απέναντι σε φορείς οικονομικής και επικοινωνιακής εξουσίας. Σήμερα, ενώ ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει κατά βάση τις ίδιες πολιτικές λιτότητας, συντηρεί υψηλούς τόνους έναντι πάντων, καταλήγοντας λιγότερο να κυβερνά και περισσότερο να αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση. Παράλληλα παραμένει πεισματικά κλειστός στην κοινωνία ,διαθέτοντας μια αριθμητικά ασήμαντη βάση μελών (θεωρητικά περίπου 30.000, όσα και πριν αρχίσει η εκλογική του άνοδος, ενώ τα ενεργά μέλη είναι λιγότερα). Είναι πολιτικά και εκλογικά ρηχός, αφού όσο πιο πολύ απομακρύνεται από την κεντρική πολιτική σκηνή τόσο συρρικνώνεται (στις περιφερειακές εκλογές του 2014 οι συνδυασμοί που υποστηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπέρασαν το 18% των ψήφων, στις ταυτόχρονες δημοτικές ήταν περίπου στο 10%, ενώ στον συνδικαλισμό τα ποσοστά των προσκείμενων σχημάτων είναι ακόμη χαμηλότερα).
Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ολοένα και περισσότερο αρχηγοκεντρικός και πελατειακός. Μεταλλάσσεται σε ένα κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 1980, με την καθοριστική διαφορά πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει ούτε κατά προσέγγιση τις γνώσεις και την προσωπικότητα ενός Ανδρέα Παπανδρέου. Και το χειρότερο, αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν διαθέτει πραγματική δυναμική ανανέωσης της ελληνικής κοινωνίας και συνεπώς αδυνατεί να φέρει την αναπτυξιακή ώθηση που χρειάζεται ο τόπος. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ είχε εξαγγείλει ανάπτυξη της τάξης του 2,7%για το 2017, το αποτέλεσμα θα βρεθεί περίπου στο 1,5%, δηλ. κάτω από τον μέσο όρο της ευρωζώνης. Για το 2018 γίνεται λόγος για ένα χλωμό 2%, πάλι χαμηλότερο από τις επιδόσεις του συνόλου, οι οποίες αναμένονται μεταξύ του 2,3% και του 2,6%.
Εάν η απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας συνδυαστεί και με την απώλεια (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα) του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος», όλοι θα αντιληφθούν ότι « ο βασιλιάς είναι γυμνός». Σε μια τέτοια περίπτωση, η αποσύνθεση και η κατάρρευση θα είναι πια θέμα χρόνου. Από την άποψη αυτή η παραμονή στην εξουσία έως το τέλος της τετραετίας, την οποία φαίνεται να καθιστά εφικτή η σημερινή συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ίσως να αποδειχτεί τελικά παγίδα και όχι επίτευγμα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έχει καταγράψει το τελευταίο χρονικό διάστημα δύο ιστορικά ρεκόρ. Πρώτο, ο Αλέξης Τσίπρας έχει γίνει ήδη ο μακροβιότερος πρωθυπουργός αφότου η Ελλάδα εισήλθε στην εποχή των μνημονίων, με περισσότερους από 34 μήνες θητείας (έναντι 31 του Αντώνη Σαμαρά και 25 του Γιώργου Παπανδρέου). Δεύτερο, η μικρή πλειοψηφία των 153 βουλευτών έχει παραμείνει συμπαγής επί μια διετία και πλέον, από τον Νοέμβριο του 2015 (οπότε καταγράφηκαν οι απώλειες Παναγούλη-Νικολόπουλου) έως σήμερα. Από δημοσκοπική άποψη εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από μια απότομη πτώση από τα τέλη του 2015 έως το 2016, εμφανίζεται σε όλες τις μετρήσεις να έχει σταθεροποιηθεί και μάλιστα με ελαφρά τάση ανόδου. Τα σχετικά ευρήματα αφήνουν να εννοηθεί ότι, εάν γινόταν αύριο εκλογές, θα κατελάμβανε πολύ άνετα την δεύτερη θέση, με ποσοστό σημαντικά ανώτερο του 20%, δηλ. θα παρέμενε διεκδικητής της εξουσίας για το μέλλον.
Όλα αυτά εξηγούνται από το γεγονός ότι, ενώ από το 2009 έως το 2013 η χώρα είχε βρεθεί σε οικονομική περιδίνηση, στο ΑΕΠ, την απασχόληση κ.λπ., από το 2014 έχει ισορροπήσει, αν και σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Η προηγούμενη συγκυβέρνηση (Σαμαρά-Βενιζέλου) δεν πρόλαβε να επωφεληθεί πολιτικά από το τέλος της κάθετης πτώσης, αλλά η παρούσα το καρπώνεται. Η ανεργία σταδιακά μειώνεται, έστω και με την ευρεία εισαγωγή μορφών μερικής εργασίας με χαμηλούς μισθούς. Το ΑΕΠ έχει σταθεροποιηθεί, ενώ αναμένεται να καταγράψει και μια αναιμική αύξηση το 2017. Γενικότερα η κοινωνία αρχίζει να «εθίζεται» στο τετελεσμένο πια γεγονός της φτωχοποίησής της. Τούτο συνδυάζεται με το ότι, μέσω κοινωνικών μερισμάτων και άλλων ισχνών βοηθημάτων, γίνεται μια αναδιανομή που επιτρέπει στους πολυπληθείς συμπολίτες μας οι οποίοι βρίσκονται σε πλήρη ένδεια να επιβιώνουν και έτσι επιτυγχάνεται μια φαινομενική κοινωνική ηρεμία (οι εποχές των συνεχών απεργιών, των μαζικών συναθροίσεων κλπ. ανήκουν ήδη στο παρελθόν).
Ωστόσο η επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος εξουσίας στη δεκαετία του 2020 δεν είναι καθόλου διασφαλισμένη. Η διόγκωση της εκλογικής του επιρροής στηρίχθηκε, πέρα από το επικοινωνιακό χάρισμα του προέδρου του, στην εκμετάλλευση της λαϊκής δυσαρέσκειας για τις πολιτικές λιτότητας, μέσω μιας εξαιρετικά επιθετικής ρητορικής απέναντι στα άλλα κόμματα και απέναντι σε φορείς οικονομικής και επικοινωνιακής εξουσίας. Σήμερα, ενώ ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει κατά βάση τις ίδιες πολιτικές λιτότητας, συντηρεί υψηλούς τόνους έναντι πάντων, καταλήγοντας λιγότερο να κυβερνά και περισσότερο να αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση. Παράλληλα παραμένει πεισματικά κλειστός στην κοινωνία ,διαθέτοντας μια αριθμητικά ασήμαντη βάση μελών (θεωρητικά περίπου 30.000, όσα και πριν αρχίσει η εκλογική του άνοδος, ενώ τα ενεργά μέλη είναι λιγότερα). Είναι πολιτικά και εκλογικά ρηχός, αφού όσο πιο πολύ απομακρύνεται από την κεντρική πολιτική σκηνή τόσο συρρικνώνεται (στις περιφερειακές εκλογές του 2014 οι συνδυασμοί που υποστηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπέρασαν το 18% των ψήφων, στις ταυτόχρονες δημοτικές ήταν περίπου στο 10%, ενώ στον συνδικαλισμό τα ποσοστά των προσκείμενων σχημάτων είναι ακόμη χαμηλότερα).
Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ολοένα και περισσότερο αρχηγοκεντρικός και πελατειακός. Μεταλλάσσεται σε ένα κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 1980, με την καθοριστική διαφορά πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει ούτε κατά προσέγγιση τις γνώσεις και την προσωπικότητα ενός Ανδρέα Παπανδρέου. Και το χειρότερο, αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν διαθέτει πραγματική δυναμική ανανέωσης της ελληνικής κοινωνίας και συνεπώς αδυνατεί να φέρει την αναπτυξιακή ώθηση που χρειάζεται ο τόπος. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ είχε εξαγγείλει ανάπτυξη της τάξης του 2,7%για το 2017, το αποτέλεσμα θα βρεθεί περίπου στο 1,5%, δηλ. κάτω από τον μέσο όρο της ευρωζώνης. Για το 2018 γίνεται λόγος για ένα χλωμό 2%, πάλι χαμηλότερο από τις επιδόσεις του συνόλου, οι οποίες αναμένονται μεταξύ του 2,3% και του 2,6%.
Εάν η απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας συνδυαστεί και με την απώλεια (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα) του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος», όλοι θα αντιληφθούν ότι « ο βασιλιάς είναι γυμνός». Σε μια τέτοια περίπτωση, η αποσύνθεση και η κατάρρευση θα είναι πια θέμα χρόνου. Από την άποψη αυτή η παραμονή στην εξουσία έως το τέλος της τετραετίας, την οποία φαίνεται να καθιστά εφικτή η σημερινή συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ίσως να αποδειχτεί τελικά παγίδα και όχι επίτευγμα.
Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018
«Όλες οι αποφάσεις έχουν ληφθεί με τη συναίνεση των ελληνικών αρχών» - Απάντηση του Επιτρόπου Μοσκοβισί σε γραπτή ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου για το δημοκρατικό έλλειμμα στην κατάρτιση και εφαρμογή του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βρυξέλλες, 12/01/2018
Ο αρμόδιος Επίτροπος για νομισματικές υποθέσεις, κ. Π. Μοσκοβισί, απάντησε σε γραπτή ερώτηση που υπέβαλε ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος σχετικά με το περιεχόμενο πρόσφατων δηλώσεων του Επιτρόπου σε ιταλική εφημερίδα. Σε αυτές ο Επίτροπος είχε αναφερθεί ρητά στο σκανδαλώδες δημοκρατικό έλλειμμα που παρατηρείται στην κατάρτιση και εφαρμογή των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας. Ειδικότερα, είχε διευκρινίσει ότι το έλλειμμα αυτό έγκειται στο ότι λαμβάνονται αποφάσεις για τις βασικές λεπτομέρειες της ζωής των πολιτών μιας χώρας, κεκλεισμένων των θυρών, από το Εurogroup, οι εργασίες του οποίου προετοιμάζονται και από τεχνοκράτες, χωρίς τον ελάχιστο έλεγχο ενός Κοινοβουλίου, χωρίς τα μέσα ενημέρωσης να γνωρίζουν πραγματικά τι λέγεται, ενώ την ίδια ώρα απουσιάζουν σταθερά κριτήρια ή μια κοινή κατευθυντήρια γραμμή.
Παρόλ’ αυτά στην απάντηση του ο κ. Μοσκοβισί αποφεύγει να κάνει οποιαδήποτε αναφορά στο ανωτέρω σκανδαλώδες δημοκρατικό έλλειμμα, που ο ίδιος λίγο καιρό πριν είχε επικρίνει. Αρκείται στην επισήμανση ότι το τρέχον πρόγραμμα στήριξης της σταθερότητας για την Ελλάδα χρηματοδοτείται από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), που δεν εμπίπτει στο νομικό πλαίσιο της ΕΕ και επομένως δεν διαθέτει αυτοτελή εξουσία λήψης αποφάσεων. Συγχρόνως, ο Επίτροπος τονίζει ότι όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται από το Συμβούλιο Διοικητών του ΕΜΣ, το οποίο αποτελείται από τους Υπουργούς Οικονομικών των κρατών μελών της Ευρωζώνης, οι οποίοι είναι υπόλογοι απέναντι στα εθνικά τους Κοινοβούλια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων σε αυτό το ζήτημα έχει η επισήμανση του κ. Μοσκοβισί, ότι όλες οι αποφάσεις έχουν ληφθεί με τη συναίνεση των ελληνικών αρχών. Ο κ. Μοσκοβισί διασαφηνίζει ακόμη ότι η Επιτροπή εμπλέκεται στο ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής, καθώς διαπραγματεύεται και παρακολουθεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα εξ ονόματος του ΕΣΜ, ενώ παράλληλα έχει την υποχρέωση να διασφαλίζει την πλήρη τήρηση του κεκτημένου της ΕΕ και τη συνοχή του με αυτό.
Με την παραπάνω απάντηση η Επιτροπή παραδέχεται ουσιαστικά ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση κατάρτισης και εφαρμογής των ελληνικών προγραμμάτων ενεργεί εξ ονόματος και για λογαριασμό του ΕΣΜ και όχι εξ ονόματος και για λογαριασμό των Ευρωπαίων πολιτών, με ό,τι αρνητικό αυτό συνεπάγεται για τις εγγυήσεις λογοδοσίας, διαφάνειας και διαλόγου των θεσμών της ΕΕ προς την κοινωνία των Ευρωπαίων πολιτών, όπως κατοχυρώνονται στις ευρωπαϊκές Συνθήκες (βλ. ενδεικτ. άρθρο 1 παρ. 2 ΣΕΕ, άρθρο 11 ΣΕΕ). Έτσι όμως εγείρονται σοβαρές αμφιβολίες, για το αν στην πράξη διασφαλίζεται πλήρως η δέσμευση της Κομισιόν, να τηρεί το κεκτημένο της ΕΕ και τη συνοχή με αυτό.
Με τη συγκεκριμένη απάντηση ο κ. Μοσκοβισί παρακάμπτει έντεχνα τις προηγούμενες πρόσφατες δηλώσεις του. Αποφεύγει έτσι να απαντήσει ευθέως στα ερωτήματα που του έθεσε ο Έλληνας ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος, για το αν τελικά ο σχεδιασμός, το περιεχόμενο και η εφαρμογή των ελληνικών προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής συνάδουν με τις αρχές και αξίες της ΕΕ, αλλά και για το πώς η Κομισιόν σχεδιάζει να εξαλείψει το σκάνδαλο δημοκρατίας και τις συνέπειες αυτού, που ο έθιξε ο κ. Μοσκοβισί. Σε γενικές γραμμές, φαίνεται ότι προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τις ευθύνες των ευρωπαϊκών θεσμών σε σχέση με την κατάρτιση και υλοποίηση του ελληνικού προγράμματος και να μεταφέρει τη σχετική ευθύνη, ιδίως στις ελληνικές αρχές. Γι’ αυτό άλλωστε υπογραμμίζει ότι όλες οι αποφάσεις έχουν ληφθεί με τη συναίνεση των ελληνικών αρχών.
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης και της απάντησης:
Ερώτηση με αίτημα γραπτής απάντησης E-005898/2017
προς την Επιτροπή
Άρθρο 130 του Κανονισμού
Kostas Chrysogonos (GUE/NGL)
Θέμα: Σκανδαλώδες δημοκρατικό έλλειμμα στην κατάρτιση και εφαρμογή του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας
Πρόσφατα, ο αρμόδιος Επίτροπος για νομισματικές υποθέσεις, κ. Μοσκοβισί, επισήμανε ότι είναι σκάνδαλο για τις δημοκρατικές διαδικασίες το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας. Εξήγησε μάλιστα ότι το σκάνδαλο αυτό έγκειται στο ότι λαμβάνονται αποφάσεις για τις βασικές λεπτομέρειες της ζωής των πολιτών μιας χώρας, κεκλεισμένων των θυρών, από έναν οργανισμό (δηλ. το Εurogroup), οι εργασίες του οποίου ετοιμάζονται από τεχνοκράτες, χωρίς τον ελάχιστο έλεγχο ενός Κοινοβουλίου, χωρίς τα μέσα ενημέρωσης να γνωρίζουν πραγματικά τι λέγεται, χωρίς σταθερά κριτήρια ή μια κοινή κατευθυντήρια γραμμή [1]. Είναι γεγονός ότι η εφαρμογή αυτού του προγράμματος έχει ως συνακόλουθο αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, τη μερική απώλεια της λαϊκής και της κρατικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Παράλληλα, η άσκηση αυτής της πολιτικής έχει οδηγήσει στην ανεργία, τη φτώχεια, τη μετανάστευση σημαντικού τμήματος του ελληνικού πληθυσμού, ενώ σημαντικό τμήμα του δημόσιου πλούτου οδηγείται σε ιδιωτικοποίηση σε τιμή ευκαιρίας. Συγχρόνως, καταστρατηγούνται αρχές και αξίες της ΕΕ, όπως η δημοκρατία, ο σεβασμός στο κράτος δικαίου, αλλά και θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών, όπως η αξιοπρέπεια, η υγεία και η εργασία.
Ερωτάται η Επιτροπή:
1. Συνάδουν με τις αρχές και αξίες της ΕΕ ο σχεδιασμός, το περιεχόμενο και η εφαρμογή του ανωτέρω προγράμματος;
2. Πώς σχεδιάζει να εξαλείψει τα προαναφερόμενο σκάνδαλο και τις συνέπειες αυτού;
EL
E-005484/2017
E-005608/2017
E-005898/2017
Απάντηση του κ. Moscovici
εξ ονόματος της Επιτροπής (5.1.2018)
Από το 2010, όταν η συσσώρευση σοβαρών μακροοικονομικών και δημοσιονομικών ανισορροπιών οδήγησε σε απώλεια της πρόσβασης σε χρηματοδότηση από τον ιδιωτικό τομέα για το χρέος του Ελληνικού Δημοσίου, τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ έχουν κινητοποιήσει μια άνευ προηγουμένου οικονομική στήριξη προς την Ελλάδα μέσω διάφορων χρηματοδοτικών μέσων. Το τρέχον πρόγραμμα στήριξης της σταθερότητας για την Ελλάδα χρηματοδοτείται από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ). Άλλα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ έχουν επωφεληθεί από αυτή τη χρηματοδοτική συνδρομή και εφάρμοσαν επιτυχώς προγράμματα στήριξης της σταθερότητας.
Ο ΕΜΣ είναι ένα ίδρυμα που δεν εμπίπτει στο νομικό πλαίσιο της ΕΕ. Η Επιτροπή διαπραγματεύεται και παρακολουθεί το πρόγραμμα εξ ονόματος του ΕΜΣ. Ως εκ τούτου, δεν διαθέτει αυτοτελή εξουσία λήψης αποφάσεων. Ταυτόχρονα, έχει την υποχρέωση να διασφαλίζει την πλήρη τήρηση του κεκτημένου της ΕΕ και τη συνοχή με αυτό. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται από το Συμβούλιο Διοικητών του ΕΜΣ, το οποίο αποτελείται από τους Υπουργούς Οικονομικών των κρατών μελών της ζώνης του ευρώ. Αυτοί είναι υπόλογοι απέναντι στα εθνικά τους κοινοβούλια. Όλες οι αποφάσεις έχουν ληφθεί με τη συναίνεση των ελληνικών αρχών.
________________________________________
Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018
Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018
Η Ελλάδα πρέπει να διαμορφώσει μια μακροπρόθεσμη στρατηγική
Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στο περιοδικό Κοινωνική Επιθεώρηση
Πρόσφατα η Σοσιαλιστική Τάση αποφάσισε να αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ και να συνεχίσει ως αυτόνομη πολιτική κίνηση δημιουργώντας νέα δεδομένα σε πολιτικό επίπεδο. Ποιος ο μελλοντικός σας στόχος;
Ο στόχος μας είναι να συμβάλουμε στην αλλαγή σελίδας για τη χώρα, μέσα από την αλλαγή του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού κλίματος. Χρειαζόμαστε λιγότερες φραστικές οξύτητες και περισσότερο διάλογο ουσίας πάνω στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος. Χρειαζόμαστε λιγότερες πελατειακές σχέσεις και περισσότερη παραγωγή κατά κυριολεξία πολιτικής. Χρειαζόμαστε λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα.
Γιατί αποφασίσατε να αποχωρήσετε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή;
Επειδή εξαντλήθηκαν τα όρια της υπομονής μας με ένα κόμμα στη συγκρότηση του οποίου συμμετείχαμε ως ιδρυτική συνιστώσα το 2013 με βάση τις συμφωνίες περί μαζικότητας και (εσωκομματικής) δημοκρατίας που είχαν γίνει τότε και αποτυπώνονταν στα καταστατικά κείμενα. Στην πράξη όμως η εσωκομματική δημοκρατία σταδιακά περιοριζόταν, π.χ. με την αυθαίρετη επιλογή από τον Αλέξη Τσίπρα του Πάνου Καμμένου ως κυβερνητικού εταίρου τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς να έχει ερωτηθεί η αρμόδια σύμφωνα με το καταστατικό Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ή έστω η κοινοβουλευτική ομάδα, και σήμερα έχει πια αναιρεθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί σχεδόν πλήρως αρχηγοκεντρικός, ενώ παράλληλα έχει παραμείνει κλειστός και φοβικός απέναντι στην κοινωνία, δηλ. απέναντι στη βάση των δικών του ψηφοφόρων. Έχει θεωρητικά 30.000 μέλη, δηλ. όσα και το 2013 (στην πράξη πολύ λιγότερα), προερχόμενα στη μεγάλη πλειοψηφία τους από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Το υπόλοιπο 31% ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύεται. Ζητήσαμε από την ηγεσία του κόμματος αλλαγές στο καταστατικό προς την κατεύθυνση του ανοίγματος στην κοινωνία (άμεση εκλογή από μέλη και φίλους τόσο προέδρου όσο και κεντρικής επιτροπής) αλλά δεν εισακουσθήκαμε. Κατόπιν τούτου προχωρήσαμε σε ψηφοφορία των μελών της Σοσιαλιστικής Τάσης, όπου το 82% ψήφισε υπέρ της αποχώρησης.
Θεωρείτε ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε; Τι θα μπορούσε να είχε κάνει διαφορετικά; Αποτυγχάνει διαρκώς να φέρει την ανάπτυξη που έχει ανάγκη ο τόπος. Έπρεπε να έχει ήδη δρομολογήσει τις βαθιές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα για να σταθεί ξανά όρθια στα πόδια της, καταπολεμώντας τις παθογένειες πρώτο της πολυνομίας, δεύτερο της γραφειοκρατίας και αναποτελεσματικότητας στη δημόσια διοίκηση και τρίτο των απελπιστικά αργών ρυθμών απονομής της δικαιοσύνης. Αντί να ασχοληθεί με αυτά, στήνει τα δικά του πελατειακά δίκτυα και τη δική του διαπλοκή με κρατικοδίαιτα ΜΜΕ, αντιγράφοντας τις χειρότερες πρακτικές του παρελθόντος. Ο Αλέξης Τσίπρας το 2013-2014 ήταν ένας νέος άνθρωπος, πολλά υποσχόμενος και εξαιρετικά επικοινωνιακός. Σήμερα, ύστερα από τρία χρόνια άσκησης κυβερνητικής εξουσίας, έχει γεράσει απότομα (από πολιτική και όχι από βιολογική άποψη). Οι υποσχέσεις του διαψεύσθηκαν στην πράξη και ο ίδιος περιορίζεται σε αναδιανομή εξαθλίωσης, μέσω «κοινωνικών μερισμάτων» και άλλων πρόσκαιρων φιλοδωρημάτων χωρίς προοπτική, καθώς και σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, μέσω της καλλιέργειας μιας επίπλαστης φραστικής οξύτητας απέναντι στη δικαιοσύνη, την αντιπολίτευση και άλλους πραγματικούς ή φανταστικούς αντιπάλους. Όλα αυτά είναι ρούχα απελπιστικά παλιά και πολυφορεμένα.
Οι πρόσφατες εκλογικές εξελίξεις στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και η επανεκλογή της κυρίας Φ. Γεννηματά πόσο επηρεάζουν την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, καθώς παραδοσιακά ο χώρος του κέντρου είναι αυτός που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις;
Θα δούμε ποια θα είναι η ιδεολογική και οργανωτική φυσιογνωμία του χώρου αυτού μετά το ιδρυτικό συνέδριο του «Κινήματος Αλλαγής». Άλλωστε δεν αναμένω πολιτικές εξελίξεις πριν από το φθινόπωρο του 2018 το νωρίτερο, χωρίς να αποκλείεται ακόμα και η εξάντληση της τετραετίας.
Σε πρόσφατο ταξίδι σας στο Μόντρεαλ ταχθήκατε υπέρ της κατοχύρωσης του δικαιώματος ψήφου στους Έλληνες ομογενείς. Πρόκειται για ένα πάγιο αίτημα των Ελλήνων του εξωτερικού. Για ποιο λόγο δεν έχει μέχρι σήμερα τολμήσει να το κατοχυρώσει καμία Ελληνική Κυβέρνηση;
Επειδή προφανώς είναι πρακτικά δύσκολη έως ανέφικτη η δημιουργία πελατειακών δικτύων εξ αποστάσεως και έτσι τα κόμματα βρίσκονται σε ανασφάλεια ως προς το τι θα ψήφιζαν οι ομογενείς. Η δική μου πρόταση είναι να καθορισθεί ένα συγκεκριμένος αριθμός εδρών (π.χ. 5 εως 10) οι οποίες θα ανήκουν στις εκλογικές περιφέρειες του εξωτερικού, έτσι ώστε να μπορούν οι Έλληνες πολίτες που ζουν εκεί να ψηφίζουν, χωρίς αυτό να μετατρέπεται σε επικυριαρχία επί του συνολικού αποτελέσματος.
Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό σκηνικό και παράλληλα μια ανησυχία για το μέλλον της Ευρωζώνης. Πόσο και πώς επηρεάζεται η χώρα μας και ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της;
Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη επηρεάζουν και τη χώρα μας όπως κάθε κράτος που ανήκει στην Ευρωζώνη.
Τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών είναι ανησυχητικά. Και μάλιστα σε δύο άξονες. Πρώτον, σε σχέση με το μεταναστευτικό και προσφυγικό, η Γερμανία και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι όχι μόνον δεν φαίνονται διατεθειμένοι να δεχθούν επιπλέον μετανάστες, αλλά ενδέχεται να επιχειρήσουν να βάλουν σε εφαρμογή το σχέδιο της επιστροφής προσφύγων και μεταναστών, που έχουν εισέλθει παράνομα στις χώρες τους, και πάλι στην Ελλάδα.
Η Ελλάδα κινδυνεύει να μεταβληθεί έτσι στο μεγάλο ευρωπαϊκό στρατόπεδο των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματικά βούληση να αντιμετωπιστεί το ζήτημα από την Ευρώπη, αλλά το βέβαιο είναι ότι δεν αρκεί να αναζητούμε τρόπους υποδοχής των προσφύγων. Πρέπει να βρεθεί λύση, ώστε να επικρατήσει ειρήνη και σταθερότητα και να εκριζωθεί οριστικά το καρκίνωμα του «Ισλαμικού Κράτους».
Κατά δεύτερον , η αβεβαιότητα όσον αφορά τον σχηματισμό κυβέρνησης στη Γερμανία θα έχει αρνητικό αντίκτυπο για την Ελλάδα, ιδίως στη διαμόρφωση ενός σταθερού κλίματος για την οικονομία της χώρας.
Παράλληλα, η επικείμενη έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ σηματοδοτεί την αρχή της αντίστροφης πορείας για την ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία. Ως τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση γνώριζε μόνο διευρύνσεις. Αν πραγματοποιηθεί, όπως διαφαίνεται, η κακή αρχή της συρρίκνωσης κανείς δεν ξέρει τι θα επακολουθήσει και για τη χώρα μας.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα πρέπει να διαμορφώσει μια μακροπρόθεσμη στρατηγική για τα εσωτερικά και εξωτερικά θέματα με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου. Πρέπει να μάθουμε αφενός να προγραμματίζουμε μακροπρόθεσμα και αφετέρου να τηρούμε τους κανόνες τους οποίους θέτουμε Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας διαχρονικά είναι η αδυναμία ή η απροθυμία μας, ως κοινωνία, να λειτουργήσουμε συλλογικά και σχεδιασμένα, με σεβασμό στο δημόσιο χώρο και τα δημόσια αγαθά.
Συνέντευξη στη Γιώτα Χουλιάρα
Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2018
Η Ελλάδα καθίσταται θύμα bullying
Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στην εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ 06/01
Η 3η Δευτεροβάθμια Ανεξάρτητη Επιτροπή Ασύλου έκανε δεκτή την άιτηση ασύλου για έναν από τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά το πραξικόπημα κατά του Τούρκου προέδρου Ερντογάν (Ιούλιος 2016). Στην τεκμηριωμένη απόφαση της (αριθμ. υπόθ. 37.668) η αρμόδια Επιτροπή κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με το σκεπτικό του Αρείου Πάγου, που τον Ιανουάριο του 2017 δεν επέτρεψε την έκδοση των 8 φυγάδων στην Τουρκία. Επικαλούμενη στοιχεία από τη Διεθνή Αμνηστία, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και διεθνείς οργανισμούς η Επιτροπή Ασύλου έκρινε ότι η κατάσταση στην Τουρκία δεν παρέχει τα απαραίτητα εχέγγυα που θα εξασφάλιζαν στον αιτούντα αμερόληπτη και ανεξάρτητη δικαστική κρίση [1]. Αποφάνθηκε επίσης ότι δεν προκύπτουν από τον φάκελο της υπόθεσης συγκεκριμένα στοιχεία ότι ο αιτών είχε συμμετοχή στο πραξικόπημα.
Η γνωστή αλαζονική και προκλητική αντίδραση του Τούρκου αντιπροέδρου που ευθέως απείλησε την Ελλάδα, εκφεύγει των ορίων της διεθνούς νομιμότητας [2]. Τούτο όμως εξώθησε την ελληνική κυβέρνηση να καταθέσει αίτηση ακύρωσης και αίτηση αναστολής στο Διοικητικό Εφετείο κατά της επίμαχης απόφασης. Αποδεικνύεται έτσι ότι για μια ακόμη φορά η χώρα μας καθίσταται θύμα bullying από τη γείτονα. Είναι αναγκαία μια αποτελεσματική κοινή εγγύηση των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσω της οικοδόμησης ενιαίων αμυντικών δομών.
[1] Συναφή στοιχεία έχω καταθέσει σε πρόσφατη γραπτή ερώτησή μου προς την Κομισιόν: http://chrysogonos.blogspot.gr/2017/12/blog-post_14.html
[2] Για το ζήτημα αυτό έχω καταθέσει γραπτή ερώτηση προς την Κομισιόν http://chrysogonos.blogspot.gr/2018/01/blog-post.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)