Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

Το χρέος και οι αμυντικές δαπάνες

Δημοσιευμένο άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου στο ΕΘΝΟΣ 07/07


Τα στοιχεία που έδωσε την περασμένη Δευτέρα στη δημοσιότητα το ΝΑΤΟ για τις αμυντικές δαπάνες των κρατών-μελών του αποκαλύπτουν μια παραγνωρισμένη διάσταση του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος. Από τα στοιχεία προκύπτει η υπέρμετρη επιβάρυνση της χώρας μας, λόγω της εναγώνιας προσπάθειάς της να διατηρήσει μια στοιχειώδη ισορροπία δυνάμεων απέναντι στην Τουρκία.

Δεδομένου ότι η Τουρκία έχει πολλαπλάσιο πληθυσμιακό και οικονομικό μέγεθος, η Ελλάδα υποχρεώνεται διαχρονικά να δαπανά για την άμυνά της μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ της από κάθε άλλο ευρωπαϊκό κράτος και συγκεκριμένα περίπου 3% το 2009 και 2,3% το 2015, παρά τις δραστικές μειώσεις. Συγκριτικά μπορεί να αναφερθεί ότι π.χ. η Ιταλία δαπανά για την άμυνα μόλις το 1% του δικού της ΑΕΠ, ενώ και τα περισσότερα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και ειδικότερα της Ευρωζώνης) βρίσκονται σε παρεμφερή επίπεδα.

Εάν μάλιστα αναλογισθούμε ότι οι διαφορές αυτές υφίστανται επί δεκαετίες και ότι ανέκαθεν χρηματοδοτούνταν με δημόσιο (υπερ)δανεισμό, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι, αν οι αμυντικές μας δαπάνες κυμαίνονταν στα επίπεδα της Ιταλίας, τότε το δημόσιο χρέος μας σήμερα, αντί για 180% του ΑΕΠ, θα μπορούσε να βρίσκεται κάτω του 132% της Ιταλίας και η χώρα μας θα μπορούσε να το αναχρηματοδοτεί από τις αγορές. Αποδεικνύεται επομένως ότι η οικονομική και νομισματική ενοποίηση, χωρίς να υφίσταται αξιόπιστη κοινή εγγύηση των εξωτερικών συνόρων, είναι ένα σχήμα πρωθύστερο.

Η υπερχρέωση του ελληνικού κράτους μεταφράζεται σήμερα σε υπερφορολόγηση ιδιωτών και επιχειρήσεων, η οποία επιδρά ανασταλτικά σε κάθε μορφή οικονομικήςδραστηριότητας στη χώρα. Προκύπτει έτσι ένα διαρκές ανταγωνιστικό μειονέκτημα στον πανευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, που παρεμποδίζει την επίτευξη στην Ελλάδα των στόχων της Ενωσης, δηλ. της οικονομικής ανάπτυξης, της πλήρους απασχόλησης, της κοινωνικής προόδου, της αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών και της προστασίας των δικαιωμάτων του παιδιού, όπως διακηρύσσει το άρθρο 3 της ιδρυτικής της Συνθήκης.

Η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού συναρτάται με την προφανή αδυναμία προσέγγισης των παραπάνω στόχων στην Ελλάδα και όχι μόνο. Η αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής ενοποίησης έχει στηριχθεί σε μια σειρά από σαθρά θεμέλια, τα οποία διαφαίνονται ένα ένα εκ των υστέρων. Προϋπόθεση για να καταστεί η ΕΕ βιώσιμη είναι η αναδόμησή της σε πιο στέρεες βάσεις, με περισσότερη δημοκρατία στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων και περισσότερη αλληλεγγύη μεταξύ των λαών σε όλα τα επίπεδα. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου