Συνέντευξη του Κώστα Χρυσόγονου στον Αγγελιοφόρο της Κυριακής - 21 Ιουνίου 2015
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς, πιστεύετε ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα οδηγηθεί σε έναν έντιμο συμβιβασμό με τους εταίρους μας ή θα υπάρξει ρήξη;
Καθοριστικό ρόλο νομίζω πως θα διαδραματίσει η συμπεριφορά των διεθνών κεφαλαιαγορών, επειδή αυτές είναι το ύπατο κριτήριο για το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Εάν οι κεφαλαιαγορές πανικοβληθούν από την προοπτική της ρήξης, τότε έστω και την τελευταία στιγμή ενδέχεται να μας προσφερθεί μια συμφωνία που θα μας επιτρέπει να πάρουμε κάποιες «αναπνοές», έστω και αν δεν θα επιλύει οριστικά το ελληνικό ζήτημα. Εάν αντίθετα οι κεντρικές τράπεζες τόσο εντός όσο και εκτός ευρωζώνης κατορθώσουν να ελέγξουν την κατάσταση στις αγορές, τότε οι δανειστές θα επιμείνουν σε όρους ταπεινωτικούς και τελικά μη βιώσιμους, όχι μόνο για την ελληνική κυβέρνηση αλλά γενικότερα για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να τονίσω ότι η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συγκροτούν δεν διαθέτουν λαϊκή εντολή για ρήξη. Το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ρητά απέκλειε την έξοδο από την ευρωζώνη (ή, πολύ περισσότερο, και από την Ευρωπαϊκή Ένωση) η οποία θα είναι η λογική κατάληξη της ρήξης. Συνεπώς απαιτείται, στην περίπτωση αυτή, εκ νέου προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, είτε μέσω εκλογών είτε μέσω δημοψηφίσματος. Προσωπικά θα έβλεπα πιο πρόσφορη την εκδοχή του δημοψηφίσματος, με αντικείμενο την αποδοχή ή απόρριψη των απαιτήσεων των δανειστών.
Το πρόγραμμα που προτείνουν οι εταίροι και δανειστές μπορεί να γίνει αποδεκτό χωρίς συμφωνία για το χρέος;
Εάν δεν μας προσφερθεί συμφωνία για το χρέος, τότε η όλη συζήτηση με τους δανειστές στερείται νοήματος. Η Ελλάδα οφείλει να αποπληρώσει περίπου 11 δις ευρώ προς τους ξένους δανειστές μόνο για το τρέχον τρίμηνο (Ιούνιος – Αύγουστος) και ως το τέλος του έτους ο λογαριασμός θα αυξηθεί σε περισσότερα από 15 δις. Από την άλλη πλευρά η τελευταία δόση της δανειακής σύμβασης του 2012 δεν υπερβαίνει τα 7,2 δις, δηλαδή λιγότερο από το μισό των αναγκών μας έως το τέλος του χρόνου. Συνεπώς πρέπει να βρουν οι ίδιοι τρόπο να μας καλύψουν τη διαφορά με νέα δανεικά, διαφορετικά είναι βέβαια ότι αδυνατούμε να πληρώσουμε από δικούς μας πόρους, αφού τα φορολογικά έσοδα μετά βίας επαρκούν για την κάλυψη των λειτουργικών δαπανών του δημοσίου.
Εκτιμάτε πως υπάρχουν συντηρητικές δυνάμεις στην Ευρώπη θέλουν να οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός ευρώ και εάν ναι, γιατί κατά τη γνώμη σας;
Εκτιμώ ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις εντός και εκτός Ευρώπης που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγή για άλλους ευρωπαϊκούς λαούς που θα τολμούσαν να αρνηθούν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας οι οποίες έχουν επιβληθεί στα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (π.χ. Ισπανούς). Δεν θεωρώ ότι ο τελικός τους στόχος είναι τόσο να μας αποβάλουν, όσο μάλλον να μας υποτάξουν πλήρως, αφού πρώτα μας υποβάλουν σε μια μαρτυρική εμπειρία, κατά το πρότυπο π.χ. της Κύπρου.
Ορισμένοι υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά υποσχέθηκε πράγματα τα οποία δεν μπορεί να υλοποιήσει ως κυβέρνηση και σήμερα είναι όμηρος αυτών των πολιτικών.
Προεκλογικά το κόμμα είχε παρασυρθεί σε μια υπεραισιόδοξη θεώρηση των πραγμάτων, η οποία απέρρεε από την υπερεκτίμηση του σεβασμού των ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ στις δημοκρατικές αρχές που υποτίθεται ότι αποτελούν τη βάση συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προσωπικά, έχοντας την εμπειρία της θητείας μου στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν συμμεριζόμουν τις εκτιμήσεις αυτές και είχα μάλιστα δημόσια προειδοποιήσει (με άρθρο στο «Βήμα της Κυριακής» μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, με τίτλο «Η δικτατορία των κεφαλαιαγορών») ότι ο δρόμος της νέας κυβέρνησης θα είναι ναρκοθετημένος. Αυτό που αντιμετωπίζει σήμερα όχι μόνο η Ελλάδα αλλά γενικότερα οι λαοί των «αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών» της Δύσης (οι οποίες δεν είναι ούτε τόσο αντιπροσωπευτικές ούτε τόσο δημοκρατικές, όσο γενικά πιστεύεται ή πάντως προβάλλεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ) είναι ένας μετανεωτερικός αυταρχισμός. Διαφέρει από τις «παραδοσιακές» δικτατορίες του 20ου αιώνα κατά το ότι δεν υφίσταται ένας ορατός δικτάτορας που χρησιμοποιεί την κρατική βία, αλλά ένας απρόσωπος μηχανισμός των αγορών που επιβάλεται μέσω οικονομικών και επικοινωνιακών εκβιασμών και απειλεί να κατεδαφίσει όλα τα κεκτημένα κοινωνικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις πολλών δεκαετιών των εργαζομένων.
Μπορεί να υπάρξει αυτόνομη εθνική πολιτική όταν η χώρα είναι έχει τόσο μεγάλο χρέος το οποίο δεν μπορεί να το εξυπηρετήσει δίχως δανειοδότηση;
Μπορεί αλλά χρειάζεται υπομονή, σχεδιασμό σε βάθος χρόνου και ενδεχομένως εξωτερική στήριξη (χρηματοδοτική και όχι μόνο) από παράγοντες εκτός της ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Μόνο έτσι μπορεί να ανατραπεί η υποτέλεια η οποία απορρέει από την υπερχρέωση και όχι με σπασμωδικές αντιδράσεις σε επιθετικές κινήσεις των δανειστών.
Πως αντιμετωπίζεται η Ελλάδα και η κυβέρνηση στο Ευρωκοινοβούλιο. Έχει υποστηρικτές στην πολιτική της είναι απέναντί της;
Ο βασικός πυλώνας υποστήριξης προέρχεται από το κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς στο Κοινοβούλιο και λιγότερο από τους οικολόγους πράσινους. Σε ορισμένες περιπτώσεις υποστηρικτική είναι και μια μερίδα της ομάδας των σοσιαλδημοκρατών καθώς και κάποιοι ευρωσκεπτικιστές, αλλά βέβαια τα κίνητρα των τελευταίων είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμα. Κατά βάση, πάντως, οι πλειοψηφίες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διάκεινται αρνητικά απέναντι στις πολιτικές θέσεις της ελληνικής Κυβέρνησης.
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=1&artid=227550
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς, πιστεύετε ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα οδηγηθεί σε έναν έντιμο συμβιβασμό με τους εταίρους μας ή θα υπάρξει ρήξη;
Καθοριστικό ρόλο νομίζω πως θα διαδραματίσει η συμπεριφορά των διεθνών κεφαλαιαγορών, επειδή αυτές είναι το ύπατο κριτήριο για το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Εάν οι κεφαλαιαγορές πανικοβληθούν από την προοπτική της ρήξης, τότε έστω και την τελευταία στιγμή ενδέχεται να μας προσφερθεί μια συμφωνία που θα μας επιτρέπει να πάρουμε κάποιες «αναπνοές», έστω και αν δεν θα επιλύει οριστικά το ελληνικό ζήτημα. Εάν αντίθετα οι κεντρικές τράπεζες τόσο εντός όσο και εκτός ευρωζώνης κατορθώσουν να ελέγξουν την κατάσταση στις αγορές, τότε οι δανειστές θα επιμείνουν σε όρους ταπεινωτικούς και τελικά μη βιώσιμους, όχι μόνο για την ελληνική κυβέρνηση αλλά γενικότερα για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να τονίσω ότι η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συγκροτούν δεν διαθέτουν λαϊκή εντολή για ρήξη. Το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ρητά απέκλειε την έξοδο από την ευρωζώνη (ή, πολύ περισσότερο, και από την Ευρωπαϊκή Ένωση) η οποία θα είναι η λογική κατάληξη της ρήξης. Συνεπώς απαιτείται, στην περίπτωση αυτή, εκ νέου προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, είτε μέσω εκλογών είτε μέσω δημοψηφίσματος. Προσωπικά θα έβλεπα πιο πρόσφορη την εκδοχή του δημοψηφίσματος, με αντικείμενο την αποδοχή ή απόρριψη των απαιτήσεων των δανειστών.
Το πρόγραμμα που προτείνουν οι εταίροι και δανειστές μπορεί να γίνει αποδεκτό χωρίς συμφωνία για το χρέος;
Εάν δεν μας προσφερθεί συμφωνία για το χρέος, τότε η όλη συζήτηση με τους δανειστές στερείται νοήματος. Η Ελλάδα οφείλει να αποπληρώσει περίπου 11 δις ευρώ προς τους ξένους δανειστές μόνο για το τρέχον τρίμηνο (Ιούνιος – Αύγουστος) και ως το τέλος του έτους ο λογαριασμός θα αυξηθεί σε περισσότερα από 15 δις. Από την άλλη πλευρά η τελευταία δόση της δανειακής σύμβασης του 2012 δεν υπερβαίνει τα 7,2 δις, δηλαδή λιγότερο από το μισό των αναγκών μας έως το τέλος του χρόνου. Συνεπώς πρέπει να βρουν οι ίδιοι τρόπο να μας καλύψουν τη διαφορά με νέα δανεικά, διαφορετικά είναι βέβαια ότι αδυνατούμε να πληρώσουμε από δικούς μας πόρους, αφού τα φορολογικά έσοδα μετά βίας επαρκούν για την κάλυψη των λειτουργικών δαπανών του δημοσίου.
Εκτιμάτε πως υπάρχουν συντηρητικές δυνάμεις στην Ευρώπη θέλουν να οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός ευρώ και εάν ναι, γιατί κατά τη γνώμη σας;
Εκτιμώ ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις εντός και εκτός Ευρώπης που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγή για άλλους ευρωπαϊκούς λαούς που θα τολμούσαν να αρνηθούν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας οι οποίες έχουν επιβληθεί στα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (π.χ. Ισπανούς). Δεν θεωρώ ότι ο τελικός τους στόχος είναι τόσο να μας αποβάλουν, όσο μάλλον να μας υποτάξουν πλήρως, αφού πρώτα μας υποβάλουν σε μια μαρτυρική εμπειρία, κατά το πρότυπο π.χ. της Κύπρου.
Ορισμένοι υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά υποσχέθηκε πράγματα τα οποία δεν μπορεί να υλοποιήσει ως κυβέρνηση και σήμερα είναι όμηρος αυτών των πολιτικών.
Προεκλογικά το κόμμα είχε παρασυρθεί σε μια υπεραισιόδοξη θεώρηση των πραγμάτων, η οποία απέρρεε από την υπερεκτίμηση του σεβασμού των ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ στις δημοκρατικές αρχές που υποτίθεται ότι αποτελούν τη βάση συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προσωπικά, έχοντας την εμπειρία της θητείας μου στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν συμμεριζόμουν τις εκτιμήσεις αυτές και είχα μάλιστα δημόσια προειδοποιήσει (με άρθρο στο «Βήμα της Κυριακής» μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, με τίτλο «Η δικτατορία των κεφαλαιαγορών») ότι ο δρόμος της νέας κυβέρνησης θα είναι ναρκοθετημένος. Αυτό που αντιμετωπίζει σήμερα όχι μόνο η Ελλάδα αλλά γενικότερα οι λαοί των «αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών» της Δύσης (οι οποίες δεν είναι ούτε τόσο αντιπροσωπευτικές ούτε τόσο δημοκρατικές, όσο γενικά πιστεύεται ή πάντως προβάλλεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ) είναι ένας μετανεωτερικός αυταρχισμός. Διαφέρει από τις «παραδοσιακές» δικτατορίες του 20ου αιώνα κατά το ότι δεν υφίσταται ένας ορατός δικτάτορας που χρησιμοποιεί την κρατική βία, αλλά ένας απρόσωπος μηχανισμός των αγορών που επιβάλεται μέσω οικονομικών και επικοινωνιακών εκβιασμών και απειλεί να κατεδαφίσει όλα τα κεκτημένα κοινωνικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις πολλών δεκαετιών των εργαζομένων.
Μπορεί να υπάρξει αυτόνομη εθνική πολιτική όταν η χώρα είναι έχει τόσο μεγάλο χρέος το οποίο δεν μπορεί να το εξυπηρετήσει δίχως δανειοδότηση;
Μπορεί αλλά χρειάζεται υπομονή, σχεδιασμό σε βάθος χρόνου και ενδεχομένως εξωτερική στήριξη (χρηματοδοτική και όχι μόνο) από παράγοντες εκτός της ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Μόνο έτσι μπορεί να ανατραπεί η υποτέλεια η οποία απορρέει από την υπερχρέωση και όχι με σπασμωδικές αντιδράσεις σε επιθετικές κινήσεις των δανειστών.
Πως αντιμετωπίζεται η Ελλάδα και η κυβέρνηση στο Ευρωκοινοβούλιο. Έχει υποστηρικτές στην πολιτική της είναι απέναντί της;
Ο βασικός πυλώνας υποστήριξης προέρχεται από το κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς στο Κοινοβούλιο και λιγότερο από τους οικολόγους πράσινους. Σε ορισμένες περιπτώσεις υποστηρικτική είναι και μια μερίδα της ομάδας των σοσιαλδημοκρατών καθώς και κάποιοι ευρωσκεπτικιστές, αλλά βέβαια τα κίνητρα των τελευταίων είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμα. Κατά βάση, πάντως, οι πλειοψηφίες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διάκεινται αρνητικά απέναντι στις πολιτικές θέσεις της ελληνικής Κυβέρνησης.
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=1&artid=227550
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου